غزلی از حافظ

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم                     

بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم

الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد                    

مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم

جهان پیر است و بی​بنیاد از این فرهادکش فریاد              

که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم

ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل                   

بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم

جهان فانی و باقی فدای شاهد و ساقی            

که سلطانی عالم را طفیل عشق می​بینم

اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست            

حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم

صباح الخیر زد بلبل کجایی ساقیا برخیز            

که غوغا می​کند در سر خیال خواب دوشینم

شب رحلت هم از بستر روم در قصر حورالعین              

اگر در وقت جان دادن تو باشی شمع بالینم

حدیث آرزومندی که در این نامه ثبت افتاد                   

همانا بی​غلط باشد که حافظ داد تلقینم